Just give me a reason

Toen we begonnen aan het hele medische avontuur, stonden we te trappelen en waren we blij dat er eindelijk iets werd gedaan. Nu een jaar verder is alles anders. Het is niet alleen een lichamelijk proces maar het vergt ook veel van je geestelijke gezondheid. Onze wereld die er vorige week nog zo rozekleurig uit zag, is veranderd in een roze wolk met een zwart randje. We zijn nog steeds aan het genieten van elkaar, van onze liefde en van de meest bijzondere dag. Elke keer als ik naar mijn vinger kijk, zie ik een prachtig glimmende ring en dat doet mij stralen. Wat is het fijn om zíjn achternaam nu achter mijn naam te horen klinken. Een verbintenis zo iets groots, zo iets moois.

Even hadden we niet gedacht aan het hele medische proces waar we nog volop inzitten maar waren we alleen maar bezig met onze dag, de liefde vieren. De dag kwam steeds dichterbij en we wilden het niet uitspreken maar we waren allebei zo nieuwschierig, zo blij en zo hoopvol. De vakantie waar we zo van genoten, deed dat de tijd voorbij vloog. Niet twee ellendige weken wachten maar niet bezig zijn met het zwanger worden of bewust zijn van de tijd.

Helaas heeft de vakantie ons niet op deze manier goed gedaan. Gister precies twee weken na onze zesde IUI is het echt begonnen en daarmee alle hoop verloren gegaan. Heel eerlijk heb ik er steeds minder vertrouwen in en heb ik mijn hoofd een beetje laten hangen. Zo gek is dat natuurlijk niet als je al ruim twee jaar bezig bent om die ene wens in vervulling te laten gaan en al zesmaal teleurgesteld bent. We beginnen met aftellen, het aftellen van de IUI behandelingen. Niet wetende hoe dit avontuur zal eindigen.

Steeds vaker wil ik een reden, zoek ik na een reden. Waarom? Waarom, wij? De vragen die door mijn hoofd spoken worden er steeds meer maar ik weet dat er geen antwoord is. Het leven laat zich niet plannen, we kunnen alleen maar afwachten en hoop houden. Iets wat niet gemakkelijk is wanneer het verdriet steeds groter word.

Toch kan ik mij niet voorstellen dat we helemaal geen kinderen zullen krijgen. Het kan toch niet, het mag toch niet zo zijn? Terwijl ik deze gedachte uitspreek weet ik dat er nog hoop is en weet ik dat ik nog steeds ergens diep van binnen een beetje hoop heb.

Samen als man en vrouw gaan we verder in dit avontuur. We zullen vechten, troosten, aangrijpen, stil zijn, afwachten, dromen, hopen met en zonder elkaar. Meer dan ooit zijn we bewust van de liefde voor elkaar en dat we het niet zonder elkaar kunnen maar vooral niet zonder elkaar willen. Als het zwanger worden niet lukt dan ben je boos op je eigen lichaam, zeg je harop dat hij maar een andere partner moet zoeken omdat je hem het vaderschap niet wilt ontnemen maar ben je eigenlijk bang om hem te verliezen. Nu we elkaar net het Ja-woord hebben gegeven weet ik dat onze liefde te groot is, dat hij alleen een kind van ons samen wil en dat we sterker zijn dan ooit.

We hebben een litteken op ons hart, iets wat we delen en wat ons alleen maar dichterbij elkaar brengt. Allebei hebben we verdriet, pijn en verliezen we zo nu en dan de hoop. Samen in dit grote avontuur en toch beleven we het zo nu en dan anders.Ik heb hem nodig, hij heeft mij nodig. Onze liefde overwint dit grote avontuur!

Wij willen ons niet laten meeslepen in dit grote verdriet. De afgelopen weken en dagen die zijn geweest waren te mooi om te laten overspoelen door alle emoties. We slikken samen, pakken elkaars hand, huilen een keer heel hard en kijken met een glimlach vooruit.

Een reden zoeken heeft geen zin, het put ons alleen maar uit. We gaan leven en beleven. De zon is niet verdwenen en we geloven dat er een dag komt dat we onze liefde nogmaals groot mogen vieren. We wachten af tot het onze tijd is!

Liefs Piertje